#حرف_دوم

مشکلات می‌آیند و احاطه‌ات می‌کنند!

آدمها می‌آیند و هر کدام بخشی از تو را نشانه می‌گیرند، یکی قضاوتت میکند، یکی تهمت می‌زند، یکی آبرو و مالت را نشانه می‌گیرد، یکی …..

※ و اینجاست که تو باید تقلّا کنی و سلطان قلبت را بالای قلّه‌ی دلخوشی‌هایت نگهداری!

نه ترسی از هیاهوی مشکلات میان تو و لمس این عشق، فاصله بیندازد!

و نه اندوهی از بی‌وفایی‌ها و قضاوت‌های دیگران … حتی اگر عزیزترین‌هایت باشند، تو را از سرمستی و فرح داشتن چنین دلبری غافل کند!

※ اینجاست که معلوم می‌شود: ألیس الله بکافٍ عَبْدَه؟
آیا خدا برای شادی و آرامش و امنیت تو کافیست یا نه؟

✨ بسم الله الرحمن الرحیم ✨

#حرف_اول

گاهی احوال دلت آنقدر خوش است،
و سرِ کِیفی با خدا،
که هیچ چیز میان تو و لمسِ رقت محبت او و لطافت عشقش حائل نیست!
و تصور میکنی دنیا همینطور ادامه خواهد داشت …

※ در همین احوالات است که این عشق محک می‌خورد!

واقعا ترانه علیدوستی آزاد شد؟
من تازه منتظر بودم باران کوثری رو هم بگیرن بیام توییت بزنم: باز باران با ترانه 😂

💠 امام‌حسین علیه‌السّلام: «مُجَالَسَةَ أهلِ الدَّنَاءَةِ شَرٌّ وَ مُجَالَسَةَ أَهلِ الفِسقِ رِیبَةٌ.»

✍️ همنشینی با افراد پَست، ناپسند است و همدمی با گناهکاران، موجب بدبینی مردم و از دست دادن اعتماد و اعتبار است.

📚( بحار‌الأنوار، ج 75، ص 122.)

🔖با من حرف بزن مادر، من زینبم

◾️می‌گویند دختر اگر حرف دل مادر را نفهمد که دختر نیست. مادر! من چهار سال دارم اما دردِ دل تو را می‌فهمم. با من حرف بزن. حرف دلت را با جانم می‌شنوم. هنوز زمانی از داغِ رسول خدا نگذشته که ما دوباره به سوگ نشسته‌ایم.

◾️ درست است که من با تو در کوچه نبودم، درست است که برادرم حسن، از وقتی از کوچه برگشتید، زبان به دهان گرفته و در دل خون می‌گرید، اما رنگ رخسار ، حتی رو‌گرفتن تو از پدرم علی، نشان از روایتِ غم‌انگیز کوچه دارد.

 ◾️مادر تازه جوانم!  من هیچ‌گاه روزهایی را که با ما دربٍ خانه‌ی مهاجرین و انصار را می‌زدی، تا از آنها برای ولایت بیعت بگیری را از یاد نمی‌برم. همان روزهای سیاه که مردم حتی جوابِ سلامِ ولیِّ خدا را نمی‌دادند.

◾️من هیچ‌گاه فراموش نمی‌کنم چطور با زنان مهاجر و انصار  برای روشنگری حقِ ولایت،  به بحث  می‌نشستی تا آنان را با خود همراه کنی و برای حجت خدا بیعت بگیری. مادر تو مردانه به میدان جهاد آمدی تا مرا برای عصر پر التهاب عاشورا بپرورانی. 

 ◾️آری، من کوچکم اما صحنه‌ی میخ در و خونِ روی دیوار را دیدم. خودم با چشم خودم دیدم که چطور بدعهدان روزگار، بیعت غدیر را فراموش کردند و درب خانه را به پهلویت زدند، در خانه‌ای را که حبرائیل برای ورود به آن اجازه می‌گرفت،  به آتش کشیدند تا ولی خدا را به اجبار به مسجد ببرند و از او بیعت بگیرند.

 ◾️من ریسمان به دستانِ فاتحِ خیبر را دیدم، آن زمان که حجت خدا به نامردان روزگار می‌گفت: «به خدا قسم اگر مأمور به صبر و سکوت نبودم محشر به پا می‌شد.» من ردِّ خونِ پهلوی شکسته‌ات را دیدم، وقتی خود را به پدر رساندی تا ریسمان از دست حیدر بگشایی. من غلاف شمشیر قنفذ را دیدم که چگونه به پهلو و بازویت اصابت کرد تا  دست تو را از دامان ولایت کوتاه کند. به گمانم همین ضربه‌ی غلاف مرا بی‌مادر می‌کند.

◾️مادر! من شنیدم بین در و دیوار فضّه را صدا کردی تا به یاریت بشتابد، شنیدم که گفتی برادرم محسن … 

◾️ مادر جان به من رحمی کن و قدری   بیشتر پیش زینب بمان. رحمی کن و وصیت نکن. آخر چگونه تاب آورم دیدن کفن تو را؟ کفن  پدرم علی را؟ قصه‌ی تابوت و غربت حسن را و پیراهن کهنه‌ی حسین را. 

◾️آری، من زینبم. اما چگونه تاب آورم مرگ مادر هجده ساله را؟ چگونه تسکین شوم غمِ علی را در سوگ تو؟  چگونه زخم حسن را التیام بخشم که قلب او  زخم‌خورده‌ی  سیلیِ کوچه است؟ چگونه سیراب کنم  عطش حسین را، وقتی که روضه‌ی سرِ بریده را این چنین برای من مکشوف خوانده‌ای؟ اما به خدا قسم روضه‌ی بازو و پهلویت  مرا در کودکی پیر خواهد کرد.
مادر با من حرف بزن، من زینبم… 

✾