یک نکته از مناجات شعبانیه :

🔴در ابتدای مناجات شعبانیه، از خدا میخواهیم که صدای مارا بشنود و به ما رو کند.
یعنی توجه خدا را طلب می کنیم:
وَاْسمَعْ نِدائي اِذا نادَيْتُكَ، وَاَقْبِلْ عَليَّ اِذا ناجَيْتُكَ.

🍁 برای بهره مندی از اقبال و توجه خدا باید:
🍃اولا از هرچه که غیر خداست، فرار کرده و در پیشگاه و محضر خدا بایستیم.
فَقَد هَرَبتُ اِلَیک وَ وَقَفتُ بَینَ یَدَیک.

🍃ثانیا کیفیت این حضور در مقابل خدا اینگونه باشد:
1⃣مُستَکیناً لَک: با احساس فقر شدید. باور داشته باشیم که ما از خودمان هیچ نداریم و هرچه هست، از اوست.

2⃣مُتَضَرِّعاً اِلَیک: با حالت تضرع و زاری و التماس.

3⃣راجِیاً لِما لَدَیکَ ثَوابی: با امید به پاداشهای الهی.

#مناجات_شعبانیه

افتخارمیکنم‌که‌منوهمسرم‌بسیجی‌هستیم

هدیه‌امروز‌همسرم‌درهفته‌بسیج

هفته_بسیج_مبارک

آیه تازه نازل شده به گوش دختر پیامبر هم رسیده بود.وقت ورود به خانه بر خلاف همیشه جمله‌اش را با «یا رسول‌الله» شروع کرد. ولی پیامبر جواب داد «اگر تو مثل قبل مرا «یا اباه» صدا بزنى من بیشتر خوشحال می‌شوم. چرا که تو از من هستی و من از تو و این آیه برای تو و اهل تو نازل نشده بلکه خطابش به مردم است.»
مردمی که پیامبر را خیلی معمولی و خودمانی صدا می‌زدند «محمّد».
انگار با قوم و خویش و آشنا و رفقای خودشان حرف می‌زدند. حتی پا به سن گذاشته‌ها، روسای قبایل و بزرگتر‌های قوم هم اگر خیلی می‌خواستند احترام کنند صدایشان را توی سرشان می‌انداختند و می‌گفتند «یا ابا القاسم!».
انگار نه انگار که پیامبرشان است. همین بود که خدا آیه نازل کرد

لَا تَجْعَلُوا دُعَاءَ الرَّسُولِ بَيْنَكُمْ كَدُعَاءِ بَعْضِكُمْ بَعْضًا ۚ قَدْ يَعْلَمُ اللَّهُ الَّذِينَ يَتَسَلَّلُونَ مِنْكُمْ لِوَاذًا ۚ فَلْيَحْذَرِ الَّذِينَ يُخَالِفُونَ عَنْ أَمْرِهِ أَنْ تُصِيبَهُمْ فِتْنَةٌ أَوْ يُصِيبَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ

(ای مؤمنان) شما دعای رسول (ص) و ندا کردن او را مانند ندای بین یکدیگر (بدون حفظ ادب مقام رسالت) قرار مدهید (یا دعای او را مانند دعای خود نامستجاب مپندارید)، خدا به حال آنان که (برای سرپیچی از حکمش) به یکدیگر پناه برده و از میان شما رخ پنهان می‌دارند آگاه است. پس باید کسانی که امر خدا را مخالفت می‌کنند و از آن روی می‌گردانند بترسند که مبادا به فتنه‌ای بزرگ (تسلط سلطان جور) یا عذاب دردناک دیگر (مانند قتل و اسارت) گرفتار شوند.

سوره نور_آیه شصت و سوم

#قصه_آیه‌ها

#داستان

✍️ استاد تعریف میکردند:
مردی بود خانه‌ای داشت پشت حرم سیدالکریم علیه‌السلام،
از جوانی تا زمانی که چشم از دنیا بست، دنبال زیرخاکی و گنج، هرجا را که فکر کنی گز کرد و حفر کرد و به گنج نرسید که نرسید …

• از دنیا که رفت، خانه‌اش را برای نوسازی تخریب کردند. زیر همان اتاقی که عمری زیسته بود زیرخاکی و عتیقه‌جات بود که عمرش را دنبالش تلف کرده بود…

• شاید این داستان برای ما تأسف برانگیز باشد، اما غافل از اینکه خودمان گرفتار چنین ماجرایی هستیم و نمی‌دانیم!

✘ ثروت‌های ناشناخته‌ای در درون ماست که مثل مرد داستان بالا، چون نمی‌شناسیم‌شان دست نخورده و بی‌بهره مانده و توان استفاده از آنها را نداریم.

مسخره‌کنندگان، تنها می‌مانند!

💥 آلودگی ما به اخلاق‎‌هایی مثل
۱. سرزنش
۲. تحقیر
۳. تمسخر
از علت‌های تنها ماندن‌مان، در اجتماع و ناکامی ارتباطات‌ ماست.

☜ اولین نیاز هر کسی در یک ارتباط، احساس امنیت از حفظ شخصیتش در کنار ماست!

مادامیکه نتوانیم این نیاز را تأمین کنیم، هرگز در ارتباطات‌مان، موفق نخواهیم بود.