آیه تازه نازل شده به گوش دختر پیامبر هم رسیده بود.وقت ورود به خانه بر خلاف همیشه جمله‌اش را با «یا رسول‌الله» شروع کرد. ولی پیامبر جواب داد «اگر تو مثل قبل مرا «یا اباه» صدا بزنى من بیشتر خوشحال می‌شوم. چرا که تو از من هستی و من از تو و این آیه برای تو و اهل تو نازل نشده بلکه خطابش به مردم است.»
مردمی که پیامبر را خیلی معمولی و خودمانی صدا می‌زدند «محمّد».
انگار با قوم و خویش و آشنا و رفقای خودشان حرف می‌زدند. حتی پا به سن گذاشته‌ها، روسای قبایل و بزرگتر‌های قوم هم اگر خیلی می‌خواستند احترام کنند صدایشان را توی سرشان می‌انداختند و می‌گفتند «یا ابا القاسم!».
انگار نه انگار که پیامبرشان است. همین بود که خدا آیه نازل کرد

لَا تَجْعَلُوا دُعَاءَ الرَّسُولِ بَيْنَكُمْ كَدُعَاءِ بَعْضِكُمْ بَعْضًا ۚ قَدْ يَعْلَمُ اللَّهُ الَّذِينَ يَتَسَلَّلُونَ مِنْكُمْ لِوَاذًا ۚ فَلْيَحْذَرِ الَّذِينَ يُخَالِفُونَ عَنْ أَمْرِهِ أَنْ تُصِيبَهُمْ فِتْنَةٌ أَوْ يُصِيبَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ

(ای مؤمنان) شما دعای رسول (ص) و ندا کردن او را مانند ندای بین یکدیگر (بدون حفظ ادب مقام رسالت) قرار مدهید (یا دعای او را مانند دعای خود نامستجاب مپندارید)، خدا به حال آنان که (برای سرپیچی از حکمش) به یکدیگر پناه برده و از میان شما رخ پنهان می‌دارند آگاه است. پس باید کسانی که امر خدا را مخالفت می‌کنند و از آن روی می‌گردانند بترسند که مبادا به فتنه‌ای بزرگ (تسلط سلطان جور) یا عذاب دردناک دیگر (مانند قتل و اسارت) گرفتار شوند.

سوره نور_آیه شصت و سوم

#قصه_آیه‌ها