دکتر رجبی دوانی، استادیار تاریخ اسلام دانشگاه طی گفتگوی تحلیلی از وضعیت شیعه در عصر امام مجتبی علیه السلام صحبت‌های قابل توجهی نموده‌اند :
شیعه به معنای کلامی و خاص آن که قائل به نصّ امامت برای ذوات مقدسه ائمه اطهار علیهم السلام باشد و آنان را منصوب از سوی خدا و رسولش بدانند، در عصر امام مجتبی علیه السلام بسیار کم بودند. درست است که عده ی بسیاری با امیرالمومنین و امام مجتبی علیهماالسلام به عنوان خلیفه بیعت کردند، اما تنها به عنوان رهبر امت و خلیفه چهارم و پنجم و نه به عنوان امام برحق که از سوی خداوند برای هدایت جامعه نصب شده است.
اساسا در عرف سیاسی آن زمان شیعه به معنای مطلق پیرو برای هر مکتبی و یا هر شخصی که حرفی برای گفتن داشت، بکاربرده می شد. فلذا در آن زمان به پیروان عثمان “شیعه عثمانی” می گفتند چنانکه می بینید در روز عاشورا، امام حسین علیه السلام با این عبارت سپاه دشمن را مورد خطاب قرار می دهد که: «یا شیعة آل أبی سفیان» و همچنین در زیارت منسوب به آن حضرت از دشمنان ایشان به أشیاعهم (شیعیان بنی امیه) یاد می شود. حتی برخی از نزدیکان اهل بیت علیهم السلام همچو ابن عباس، عبدالله بن جعفر و یا حتی محمد بن حنفیه که فرزند و برادر امام معصوم است، درک درستی از جایگاه ولایت و عصمت اهل بیت علیهم السلام نداشتند. دلیل این گفته در تاریخ وجود دارد، آنجائیکه عبدالله بن جعفر در دوران خلافت امیرالمومنین علیه السلام چندین بار نظر خود را بر آن حضرت تحمیل می کند و یا محمد بن حنفیه که در جنگ صفین به امیرالمومنین علیه السلام اعتراض می کند که چرا حسنین علیهماالسلام را به میدان نبرد نمی فرستید ولی مرا می فرستید، و بعد از واقعه کربلا نیز در برابر امام سجاد علیه السلام مدعی امامت می شود. حال با این اوصافی که از نزدیکان اهل بیت علیهم السلام می بینیم، دیگر وضعیت سایر افراد جامعه اسلامی آن زمان بوضوح مشخص می شود.
بنابراین شیعه به اصطلاح خاص امروزی آن – که مدتها هم زمان بُرد تا به شیعیان اهل بیت علیهم السلام اختصاص پیدا کند – در زمان امام مجتبی علیه السلام بسیار محدود و انگشت شمار بود. که آنها هم معمولا تا وقتی شیعه باقی می ماندند که منافعشان در خطر قرار نمی گرفت. فلذا در زمان امیرالمومنین علیه السلام افرادی که خود را پیرو حضرت می دانستند و با ایشان بیعت کرده بودند، وقتی دیدند که در جنگها غنیمتی نصیبشان نمی شود و نمی توانند زنها و بچه های سپاه دشمن را به اسارت بگیرند، در مواضع خود تعلل می کنند و حتی با امام علیه السلام در گیر می شوند و گستاخانه به ایشان اعتراض می کنند که چرا از غارت مردم بصره جلوگیری می کنید. و اینان برای امیرالمومنین و امام مجتبی علیهماالسلام حتی به اندازه خلفای پیشین نیز جایگاه و شأنی قائل نبودند

شهادت امام مظلوم  تسلیت باد🏴🏴🏴🏴

اشهد انک قد بلغت رسالتک🏴🏴🏴🏴🏴

وامرت بلمعروف ونهیت عن المنکر

وعبدت الله مخلصا 

فصلوه الله علیک وعلی اهل بیتک طاهرین

 



نقش رفتاراخلاقی پیامبر(ص) در گسترش اسلام

پیامبر اسلام حضرت محمد (ص)، در میان قومی از اعراب به پیامبری برگزیده شد تا رسالت خویش را برای تبلیغ و گسترش اسلام به انجام برساند. او برای گسترش اسلام و هدایت مردم چنان مصمم بود که تمام هستی خویش را در این راه به کار گرفت. پیامبر (ص) با بیان فصیح، نرم خویی و مهربانی دل ها را مجذوب خود کرد. آن حضرت، مردم را با آگاهی و منطق و در محیطی کاملا آزاد و بدون اجبار و اکراه، به اسلام دعوت می کرد و مردم نیز دسته دسته به او ایمان می آوردند. وی معتقد بود که اگر اسلام در محیطی آرام و آزاد به مردم عرضه شود، بی شک منطق اسلام تاثیر خود را بر روی دل های آگاه خواهد گذاشت.

تعامل حاج قاسم به همه یک جور بود وفرقی نمیکرد شل حجاب باشد یامحجبه 

چشم هارو باید بست جوردیگر باید دید مثل حاج قاسم

آیت الله دستغیب درکتاب “داستان های شگفت انگیز"نقل می کند:حیدرآقاتهرانی گفت:درچندسال قبل،روزی دررواق مطهرحضرت رضا(علیه سلام)مشرف بودم

پیرمردی رادیدم که حضورقلب وخشوعش من رامتوجه اوساخت وقتی که خواست حرکت کند دیدم ازحرکت کردن عاجزاست،اورا دربلند شدن کمک کردم

وادرس منزلش راپرسیدم تااورابه منزلش برسانم.گفت:حجره ام درمدرسه خیرات خان است اوراتامنزلش همراهی کردم وسخت به او علاقه مند

شدم،بطوری که همه روزه می رفتم واورادرکارهایش کمک می کردم ونام ومحل وحالاتش راپرسیدم.گفت:

نامم ابراهیم وازاهل عراقم وزبان فارسی راهم خوب می دانم.ضمن بیان حالاتش گفت:من ازسن جوانی تاحال هرسال برای زیارت قبرحضرت رضا(علیه سلام)مشرف می شوم ومدتی توقف کرده،بازبه عراق برمی گردم؛درسن جوانی که هنوزاتومبیل نبود دومرتبه پیاده مشرف شده ام؛درمرتبه اول سه نفرجوان،که بامن هم سن ورفاقت ایمانی بین مابود وسخت به یکدیگرعلاقه داشتیم،مراتایک فرسخی مشایعت کردندوازمفارقت من واین که نمی توانستندبامن مشرف شوند،سخت افسرده ونگران بودند؛هنگام وداع بامن می گریستندوگفتند:توجوانی وسفراول پیاده وبه زحمت می روی،البته موردنظرواقع می شوی؛حاجت ماازتواین است که ازطرف ماسه نفرهم سلامی تقدیم امام (علیه سلام)نموده ،درآن محل شریف یادی هم ازمابنماپس آن ها راوداع نموده،به سمت مشهدحرکت کردم.پس ازورود به مشهد مقدس باهمان حالت خستگی وناراحتی به حرم مطهرمشرف شدم وپس اززیارت،درگوشه ای ازحرم،وحالت بی خودی وبی خبری به من عارض شد؛درآن حالت دیدم حضرت رضا(علیه سلام)به دست مبارکش نوشته های بی شماری بودکه به تمام زوار،ازمردوزن،حتی به بچه ها هم نوشته ای می داد؛چون به من رسیدند،چهارنوشته به من مرحمت فرمود:پرسیدم چه شده است که به من چهار رقعه دادید؟فرمود:یکی ازبرای خودت وسه تای دیگر برای سه رفیقت:عرض کردم این کار،مناسب حضرتت نیست وخوب است به دیگری امرفرمائیدتااین نوشته ها راتقسیم کند،حضرت فرمود:این جمعیت همه به امیدمن آمده اند وخودم باید به آن برسم.پس ازآن یکی ازنوشته هاراگشودم دیدم چهارجمله درآن نوشته شده بود.

“خلاصی ازآتش جهنم،ایمنی ازحساب،داخل شدن در بهشت ومنم فرزند رسول خدا صلی الله علیه وآله”

کربلانرفتن سخت است…

کربلا رفتن سخت تر!

تانرفته ای شوق رفتن داری…

تارفتی شوق مردن!

چه زود دلتنگ کربلا شدم!