خیال کن میان تمام روزمره هایت،کار وزندگی وفرزند ودرس وپدر ومادر یااصلا رفیق وسیاست واخبارجامعه ،دقیقا وسط همه اینها…

نامه ای به دستت برسد

بی آنکه متوجه بشوی ،نامه میان دستانت جای خودش را پیدا میکند…

تابازش میکنی

مبهوت نام درخشان نویسنده نامه میشوی:

مِاَلحُسیَن بنُ علیَّ بنِ ابی طالِب الی بَنی هاشِم:

“امَا بَعدُفِانَّ مَن لَحِقَ بی مِنکُم اُستشِهد ومَن تَخَّلف لَم یَبلُغ الفتحَ والسّلام”

از حسین فرزند علی:

“امابعد:هرکه خودش رابه کاروان من برساند یقیناشهید میشود وهرکس ازهمراهی روی بگرداند،

طعم پیروزی وسعادت رانخواهد چشید

ای دل توچه میکنی؟می مانی یا می روی؟